sábado, 27 de marzo de 2010

¿A TI TAMÉN CHE PASOU ALGUNHA VEZ?

Normalmente, cando descobres algo singular, queres compartilo coa túa xente, un sitio onde comer, un lugar que visitar, unha viaxe inolvidable…

Pero cando consideras que é algo realmente especial que a maior parte das persoas descoñecen, egoistamente queres gardar esa información contigo e esperar a que chegue o momento axeitado para revelalo.

Ese momento chegou para min. Quero facelo voso tamén.

Un día, fai xa un ano, camiñaba cun compañeiro de traballo, que como cada primaveira levamos a cabo un proxecto común, no que percorrer Compostela de arriba abaixo inmortalizando curiosidades coa súa cámara é o noso cometido durante algúns días.

Nunha desas xornadas, mentres charlabamos animadamente pola “Calle Hortas” entre risas, preguntoume, Patri: ¿coñeces a rúa máis bonita de Santiago?

Pareceume divertido o que eu interpretei coma un xogo para pasalo rato…

A miña respota foi; ¡supoño ca si! e ofrecinlle a que para min é a vía con máis encanto de Santiago…¡a calderería!

Na súa expresión debuxouse un sorriso e pregoume que pechara os ollos..

Sen rechistar fixen o que me dicía, notei coma as súas mans me suxeitaban polos brazos e cambiaban a traxectoria dos meus pasos.

Alí a só uns metros de onde nos atopabamos, un callexón tan estreitiño que case resultaba asfixiante conduciunos ao que desde entón, é tamén para min a rúa más bonita de Santiago.

Non vos podo dicir máis, xa que non atopo palabras para describir o que sentín cando abrín os ollos.

Por iso, invítovos a sentir o mesmo...

Baixa pola rúa de san clemente e antes de chegar ao restaurante ao que lle da nome métete a esquerda por un “ pasadizo” entre dúas casiñas case pegadas.

Xa me diredes que tal…

viernes, 5 de marzo de 2010

¿QUEN DIXO QUE PARIS ERA A CIDADE DO AMOR?

Fora quen fora, o que está claro é que non sabía que nos, en Santiago temos o banco máis romántico do mundo…si, si o que oes..
Estou segura de que paseaches preto, incluso te sentaches nel , e todo iso sen saber os segredos que ese banco en forma de media lúa, agocha na súa pedra.
Teñas parella ou non, é unha visita obrigada que tes que facer.
¿Onde?.
Na Alameda, coñecido coma “O Banco Acústico”.
Se facémola proba e nos sentamos nos seus extremos, comprobaremos que ao falar ,o seu respaldo crea un efecto eco que permite escoitar con claridade desde o outro extremo o que estamos dicindo ,como si estiveramos pegadiños o un ao outro.
Conta a lenda que alí se citaban os namorados que non querían levantar sospeitas do seu amor, podendo charlar tranquilamente na intimidade sen medo ás críticas das malas linguas.
Se ese banco falara…

sábado, 13 de febrero de 2010

HOY PRESIENTO QUE SERÁ UN BUEN DÍA

Sí sí, un dia especialmente bueno.
Me he despertado como de costumbre temprano 8:20, a pesar de que es sábado y todos los viernes me acuesto con la misma intención: mañana dormiré hasta las mil...
Pero se ve que mi destino está programado para fastidiar todos aquellos planes que intento llevar a cabo. Como dijo J.L La vida es aquello que te va sucediendo mientras te empeñas en hacer otros planes.

Me levanto, saludo a Lola (mi perra), le rasco la barriga, la beso y le digo al oído, vamos a desayunar...
Mientras hago café, les abro la puerta a ella y a Bull un cachorro de setter que está en mi casa digamos... de vacaciones, mientras sus dueños van de viaje...
Salen corriendo como flechas por el campo en busca de cualquier cosa que puedan olisquear..mientras los vigilo desde la ventana, escucho como la cafetera italiana empieza a hacer el ruído propio de una locomotora, levanto la tapa y compruebo que sube el café...ya huele, hmmm que rico mientras acaba de hacerse, caliento en la sartén pan con mantequilla, me froto las manos y agradezco a lorenzo esa mañana de invierno...

Hasta aqui todo idílico, ¿verdad?

Pues solo hasta aqui, porque justo inmediatamente al servirme el café y untar la primera tostada con mermelada de manzana, lola ladra para que le abra la puerta...pero viene sola!
Me asusto y salgo corriendo en pijama con unas zapatillas descalzas y una sudadera en busca del cachorro, como una poseida empiezo a gritar su nombre, pero no lo veo, empiezo a desesperarme, noto como la gravilla suelta de la calle se clava en mis pies pero me da igual,escucho su ladrido! Me giro y lo veo, siento alivio al comprobar que está bien y no se ha escapado.

Pero está en la finca del vecino, le digo, ¿cómo te has metido ahí? Venga sal, corre, vamos a casa, pero el tio no sabe como salir, veo el agujero de la alambrada por el que se metió, se lo señalo; por ahi, por ahi BULL!! nada parece que no me entiende, improviso el juego de lanzarle un palo hacia la dirección que debe tomar...Bien!! va corriendo pero entre mi mala punteria y la estúpida manía de los perros de traerte todo lo que le tiras..nos pasamos asi unos diez minutos.Lanza trae, lanza trae...

Desistí pensaba en mi café frio y en esa tostada...

La única opción que me quedaba era adentrarme en la maleza y rodear la valla de la finca. Salto al "Rejo" sin saber a que me voy a enfrentar, las hierbas son tan altas que no quiero ni pensar lo que puede haber allí...me remango los pantalones del pijama improvisando un short muy trendy.

Noto como un pie resbala en el "fango" dejando atrás una zapatilla, me lo miro..mierda!!!! no mierda de mecagoen...no, mierda de perro! genial, ya no estoy tan contenta..despierto a mis vecinos con una serie de palabrotass nada adecuadas para lo que entendemos como un buen despertar.

Como puedo me libro de esa mierda, recupero la zapatilla palpando el suelo a tientas...
Mi humor ha cambiado, el tono no es el mismo, puto perro de los cojones, quien te habrá mandado meterte ahi...como puedo llego al punto de salida...me agacho con un falso tono cariñoso...ven peque por aqui...venga, se acerca, bien, está hecho...cuando intenta salir, resulta que va y le entra el miedo, no quiere salir el muy cabrón, ahora si; la madre que te parió, sal o te mato!!!

Se aleja y yo; NOO! vuelve cosita, perdoname, ven anda...no es tan dificil tú puedes.

No, no puede, a cuatro patas con un pie lleno de caca y unos pantalones cortos de cuadros escoceses me adentro en la finca temiendo que alguno de mis pijivecinos salgan a la ventana..
Se me engancha el pelo, pego un grito molesta!!
Con mala leche empiezo a correr detrás del canijo y consigo atraparlo..salimos los dos.

Cuando entro en casa voy directa a la ducha...con mucho asco y muy mala leche.
Entro, abro el grifo y al poner el pie resbalo pero consigo mantener el equilibrio! y agradezco a un ser superior en el que no creo, haberme librado de una muerte segura...me lavo muy bien.

Salgo, me visto, bajo con la intención de volver a comezar bien el día...caliento el cafe en el micro y pego un mordisco a la tostada, está fría pero puedo superarlo...

Cuando voy a dar el primer trago para ayudar a bajar la tostada de camino a la mesa...resbalo y me echo todo el café por encima, todo entero...(la segunda vez que me pasa ya esta semana)

Parece mentira, pues no lo es, resbale con un vomito que Lola acostumbra a propinar cuando come sabe dios ¿qué? en la huerta...

Me he cambiado de nuevo y he decidido salir a desayunar fuera.

Me propongo que, a pesar de todo hoy será un buen día.

O CARALLO 29

Pensa un intre en cantas veces alguén che dixo; bueno si… ¡o carallo 29!. Seguro que moitas. ¿Vaquesí?

¿E sabías que o carallo 29 existe? ¿E que está aquí, en Santiago?

Pois si, ao final da Rúa Travesa hai un “falo” ben grande ao que por numeración, lle correspondería o número 29.

E cóntoche máis; esta expresión galega tan popular, empregada sobre todo cando queremos mostrar sospeita, duda ou recelo, ten a súa orixe histórica nos Tempos da Restauración Borbónica e fai referencia ao artigo 29 da Lei Electoral.

O cal declaraba automáticamente gañador a un candidato cando era o único que se presentaba por comarca, sen necesidade de facer votacións.

Como era habitual naquel entón, o caciquismo impedía a presentación de candidatos rivais nas eleccións para así aplicar dito artigo, de maneira que este, foi unha fonte de desconfianza para o pobo, que o bautizou coma “ o carallo 29”.



¿Non me cres? ¡Vaino ver!

sábado, 30 de enero de 2010

YOU SPEAK GALLEGO?

Claro! son Galega. É a miña lingua materna coma o castelán; estudieino, escoiteino na rúa, na televisión e con el podo viaxar a países coma Portugal ou Brasil e entenderme perfectamente.

Sin embargo, lo que no acabo de entender muy bien es; ¿por qué si he estudiado inglés desde secundaria hasta la universidad, incluso ya trabajando, sigo sin hablarlo con soltura?.

Es grave que tras años de memorización de los verbos irregulares, cuando un turista perdido me para por la calle, mi cerebro, inmediatamente, entre en estado de letargo...

Todo isto ten a súa explicación; non en que eu fose unha mala estudiante de Inglés, senón na forma que tiveron de ensinarmo e o pouco familiarizados que estamos os Españois con el.

Si se che atragantaban as matemáticas, imaxínate explicadas en Inglés, vamos!...suspenso asegurado.... aínda que "che deixaran copiar".

Inglés si! pero ben oh...

You understand me?

viernes, 22 de enero de 2010

EL TABACO MA TA!!

Estos días leyendo los diarios no era capaz de cerrar la boca ante declaraciones como; La ley antitabaco “será la ruina del sector”, “traerá catastróficas consecuencias”, “cambiará el estilo de vida Español”...

Pero vamos a ver, catastrófico es lo que está sucediendo en Haití o el número de muertos por tabaquismo!

¿Qué estilo de vida Español?, fardamos de la dieta mediterránea, del sol y la comida…no del tabaquismo.

Lo más increíble es que, los presidentes provinciales de la Federación Española de Hostelería han argumentado que dicha Ley: “ofrecerá unos resultados que no llegaran a compensar todos los perjuicios”.

Sigo sin cerrar la boca, soy fumadora, puedo hasta acusarme de empedernida, pero adoro esta Ley, antes fumaba en el tren, en el trabajo…gracias a estas reformas me he ahorrado unos cuantos cigarros al día, sigo siendo una adicta, pero a diferencia de muchos fumadores no es mi adicción la que habla por mi, sino mi conciencia.

A los fumadores les pregunto: ¿en algún momento de su vida no desearían pulsar un botón y borrar esa adicción para siempre?

A los hosteleros les digo: no se comparen con Irlanda, un país en el que la tasa de suicidio es de las más altas de Europa. Que no predigan el futuro como lo están haciendo, porque con tales pronósticos; ”cerrarán 70.000 negocios y habrá 200.000 desempleados más” que me digan entonces, en que valores debo invertir para hacerme millonaria.

Además el consumidor animado a dejar de fumar dispondrá de una media de 100 euros más al mes para gastar, así que en lugar de acompañar ese café mañanero con un cigarro, lo harán con un bollo o un cruasán… el que antes no se tomaba postre ahora lo hará.

Atraerás gente que no soportaba estar en tú local porque era asfixiante.

Aprovecharás la división para crear otro ambiente diferente dentro del propio establecimiento.

En lugar de barrer colillas, barrerás y por lo tanto venderás más, pipas y patatillas por la necesidad del fumador inquieto de hacer algo con las manos.

¡Y lo mejor, los clientes serán más longevos!

jueves, 14 de enero de 2010

Duele

Hoy siento pena en el alma, estoy triste, no consigo oir el batir de las alas de mis mariposas, sólo escucho su llanto contínuo dentro de mi,se preguntan por qué el mundo puede digerir tanto dolor sin parar de girar, como pueden las personas ausentarse del dolor ajeno con cualquier distracción nimia, apartar la mirada de aquello que no es agradable, porque al fin y al cabo sólo son unos segundos de televisión que luego pasan al olvido con ese anuncio que patrocina su serie favorita..

Siento angustia por aquellos que sufren ahora, los que han perdido lo que más querían, los que lo buscan y no encuentran, no sé sus nombres, sólo sé que lloro por ellos y por cada uno de nosotros que estamos frente al televisor impávidos...

Siento pesar, rabia pero sobre todo impotencia, lo único que está en mis manos es dar una orden al banco de ingreso en un número de cuenta, pero lo que me gustaría de verdad es abrazar a esos hombres y mujeres a esos niños que lloran desorientados sin saber que hacer, darles calor y cariño decirles que todo pasará, pero aunque pudiese hacerlo, no sería cierto...


Porque eso jamás se borrará de sus vidas y de su corazón...

Tampoco del de mis mariposas.

LLoro también por ti y por mi.

Pero este mundo no se para, disfruta lo que tienes y quiere siempre hasta que duela.